Zo, begin van een nieuwe dag. Ochtendritueel achter de rug en nu even kijken wat mijn agenda me te vertellen heeft. Eigenlijk weet ik dat al, maar handig om even te kijken welke dingen belangrijk zijn en eerst moeten gebeuren. De bijzaken kunnen later of op een andere dag. Nog even mailtjes checken, geen dringende zaken. Aan de slag dan maar.

Mijn maag verteld me dat het middag is en tijd om een boterham te eten, of misschien even snel een eitje bakken. Het lijkt pas een uur geleden dat ik begonnen ben. Wat gaat dat snel. Ik kies voor de boterham en al etend bedenk ik me wat ik allemaal gedaan heb deze morgen. In gedachte loop ik mijn agenda voor die dag nog even na. Check, check, ook gedaan, dat moet nog even. Oh ja, die nog even bellen en waarom duurt het zo lang voor ik antwoord krijg op mijn mail? De boterham is op. Kopje koffie en een sigaretje en weer verder.

Terwijl ik de zoveelste poging doe om een langlopend project op zo’n manier vorm te geven dat ik er tevreden over ben realiseer ik me dat het bijna avond is. Wat staat er voor vanavond ook al weer op het programma? Wie moet er sporten en weggebracht worden, moest ik zelf nog even ergens langs, kan ik de auto gebruiken of heeft mijn schatje die vanavond nodig? Wat eten we trouwens, moeten er nog boodschappen gedaan worden. Wat wordt het trouwens vroeg donker zeg.

Tijdens het avondeten na de traditionele plagerijen verdwijnt iedereen weer van het toneel om zijn of haar eigen dingetjes te gaan doen. En ook ik verdwijn nog even naar kantoor, niet om te werken maar even lekker onzinnige dingen doen. Facebooken, nieuwsbriefjes lezen, spelletje doen. Daarna nog even dat ene programma op televisie kijken.

De tieners zijn inmiddels naar bed en ik hoor mijn betere helft zeggen: “Laat jij de hond zo nog even uit, ik ga naar bed ik ben moe en morgen moet ik er weer vroeg uit?” “Doe ik, wat heb je morgen?” Een drukke dag voor de boeg, zo blijkt. Ik wandel nog even met de hond en verdwijn ook richting slaapkamer. “Alweer een dag voorbij, wat vliegt de tijd”, hoor ik mezelf zeggen. “Ja, het is al weer bijna December en dan is het zo 2015” hoor ik onder de dekens vandaan komen. Ik kruip snel in bed, tegen de warme billen van mijn meisje aan. Ja bijna 2015 bedenk ik me. Wat gaat een jaar toch snel voorbij. En terwijl ik mijzelf langzaam naar dromeland voel vertrekken bedenk ik me dat het helemaal niet erg is om bezig te zijn met de “dagelijkse” dingetjes. Zolang ik maar niet vergeet elke dag te genieten. Genieten van het leven, van de mensen die ik lief heb. Want het is allemaal niet zo vanzelfsprekend dat die dingen er zijn. En tijd, tijd is eigenlijk best kostbaar. Want wat heb ik aan al die mooie dingen als ik de tijd niet meer heb om er van te genieten? En genieten van de kleinste dingen maken de kostbare tijd ook weer goed besteed!
Ik sla mijn arm stevig om mijn lief heen en val met een glimlach op mijn gezicht in slaap!