Alweer een tijd geleden ontmoete ik een bijzondere man. Hij kwam op me over als een enthousiaste maar vooral succesvolle vent die zijn zaakjes prima op de rit had. Leuke baan, fijne relatie, kindertjes, huisje, eigenlijk bijna te mooi om waar te zijn. Op alles had hij een antwoord en wat hij vertelde klonk ook allemaal erg aannemelijk. Maar toch voelde ik dat er meer aan de hand was. Aan de oppervlakte zag het er allemaal prima uit maar er waren zoals ze dat bij de koop van een huis wel eens zeggen, verborgen gebreken, dat wist ik zeker. Ik leerde de man steeds beter kennen en stapje voor stapje begon ik hem beter te begrijpen. Waarom hij zo zorgeloos leek en waarom mensen dachten dat hij zijn zaakjes goed geregeld had.
De man had in zijn leven al behoorlijk wat mee mogen maken en vooral veel fouten gemaakt. Zijn positiviteit kwam voort uit het feit dat hij ondanks soms bijna onoplosbare situaties uiteindelijk altijd een oplossing wist te vinden. Zijn vlotte babbel was daarbij een dankbaar en veelvuldig gebruikt gereedschap. Die positieve instelling kon ik wel waarderen. Zijn uitleg daarvoor was: “als ik alles gedaan heb wat binnen mijn mogelijkheden ligt en dingen veranderen niet zoals ik dat graag had gezien, dan moet ik me daarbij neerleggen en accepteren dat het zo is. Maar vooral trots zijn op mezelf dat ik gedaan heb wat ik dacht dat goed was en niet aan mezelf twijfelen”. Dat vind ik nu nog steeds een sterk punt van hem overigens.
Maar op een dag veranderde er iets, opeens was er voor hem geen uitweg meer, geen korte termijn oplossing en vooral geen mogelijkheid meer om met handigheidjes moeilijke dingen uit te stellen of op te lossen. Zijn act was over. Maar vooral, geen mogelijkheid meer zijn kop in het zand te steken in de hoop dat moeilijkheden wel over zouden waaien. Wat was er nou aan de hand. De man had enorm veel betalingsproblemen met de meest uiteenlopende instanties. Die had hij steeds verborgen gehouden omdat hij zijn omgeving daar niet mee wilde belasten in de wetenschap dat hij het wel weer op zou lossen als de nood aan de man was. Dat had hij in het verleden al zo vaak voor elkaar gekregen. Maar inmiddels weet ik ook dat dit niet de enige reden was. De man was ook bang dat hij door mensen die voor hem belangrijk waren minder gewaardeerd zou worden als men erachter kwam dat ook hij fouten maakt en problemen had. Ik kwam erachter dat hij toen voor het eerst in lange tijd een soort paniek voelde. Niet om de financiële problemen maar omdat hij door dingen verborgen te houden de kans liep zijn relatie om zeep te helpen. Mensen kwijt te raken waarvan hij hield. Wat een levensles was dat.
Gelukkig kan ik je vertellen dat het alweer een aantal jaren heel goed gaat met hem. Samen met zijn partner hebben ze alle problemen aangepakt en opgelost. Zonder instanties of andersoortige hulp maar gewoon door initiatief te nemen en zelf oplossingen aan te dragen. Hij kwam er zo wel achter dat je dingen het beste meteen op kan lossen, niet uitstellen of denken dat los ik later wel op. Meestal is rechtdoor nou eenmaal de kortste weg.
Ik spreek hem trouwens nog regelmatig, dagelijks zelfs. Want die man, die man dat ben ik. En ik schrijf dit omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die problemen hebben, maar er over zwijgen omdat ze zich ervoor schamen. Ik hoop oprecht dat als dat zo is dit stukje je zal motiveren om er met mensen die je vertrouwt over te praten om een oplossing te vinden. Het is helemaal niet erg als je fouten maakt, dat maakt je namelijk mens. En alles is op te lossen zolang je maar niet je kop in het zand steekt. En lukt het je niet alleen, mij mag je altijd bellen, ik help je graag! Been there done that….