Wat kan ik toch genieten van gesprekken met mensen. Soms diepzinnig, soms oppervlakkig, doesn’t matter gewoon contact waar iedereen zich comfortabel bij voelt. En of het nu een gesprek is met één persoon of een hele groep. Het brengt altijd wel iets. Tenminste, als je ook echt wil luisteren naar wat er gezegd wordt en niet zelf veel te graag aan het woord bent. En geloof me, ik weet als geen ander hoe het is om mensen midden in hun zin te onderbreken om vervolgens eindeloze monologen te gaan houden waarbij ik stellig mijn persoonlijke mening voer aan de gewillige en ongewillige oren van de toehoorders. Sommige rebelse oren hadden wel eens de neiging om ook iets te vinden. Als dank voor die inbreng sabelde ik deze direct af met argumenten waar moeilijk iets tegen in te brengen was. En zo werd het snel weer stil genoeg om vrolijk verder te oreren. Enige erfelijke belasting of beloning, het is maar hoe je het wil zien, is hier overigens deels verantwoordelijk voor. Toch, Pa? Maar ik heb me de kunst behoorlijk eigen weten te maken en merk in ieder geval aan de jongste dochter dat het niet iets is wat een generatie over gaat slaan.
Tot een aantal jaar geleden, tijdens een team coaching een collega tegen me zei: Michiel, heb jij wel in de gaten hoe stellig en bijna vijandig jij je mening over brengt naar mij en naar anderen. BAM….die kwam even binnen. Nee dus, nooit echt aan gedacht dat de ontvanger een belangrijk onderdeel is van communiceren. Ik vind iets of ik wil iets en daar doe je het maar mee. En ik zal het je op zo’n manier vertellen dat je bezint eer gij begint met antwoorden of reageren. Niet echt iets om heel trots op te zijn. Nu niet meer tenminste. Het was in de tijd dat ik in de directe verkoop zat een lucratieve eigenschap die behoorlijk wat geld opgeleverd heeft maar van een prettige zakelijke relatie was zelden sprake. Ik herinner me zelfs een moment waarbij ik een door mij gemaakte offerte besprak met mijn toenmalige directeur. Daar zat een rekenfout in die ik over het hoofd had gezien. Ik was echter zo stellig dat ik met rekenmachine en mijn benadering de directeur overtuigde van mijn gelijk. Eenmaal weer achter mijn eigen bureautje rekende ik het hele verhaal toch maar een keer door en kwam tot de ontdekking dat mijn verbouwereerd achtergelaten directeur toch gelijk had.
Een ander mooi voorbeeld wat minder betrekking heeft op mijzelf maar alles te maken heeft met zenden en ontvangen waren de meetings bij een ander bedrijf waar ik de eindverantwoordelijkheid had. Stel je een ruimte voor met 10 passievolle jonge honden, niet gehinderd door kennis van bedrijfsmatige vergaderkunde of etiquette. Om ze te leren hoe effectief en efficiënt te vergaderen besloot ik de vergadering elke keer door een ander voor te laten zitten. In de hoop dat de voorzitters op die manier zouden begrijpen dat het best prettig is om gestructureerd en met een doel te vergaderen, zonder oeverloze detaildiscussies. Het mocht niet baten….maar er was een oplossing. Ik moet er nog om lachen dat dit werkelijk gebeurd is. Diegene met het koffielepeltje in de hand spreekt en de rest zwijgt. Bizar genoeg werkte dit ook nog.
Inmiddels gebruik ik in gesprekken mijn verbale overmacht zo min mogelijk en ben me veel bewuster van de gesprekspartner(s). Hoewel ik nog steeds erg stellig kan zijn in mijn verhaal neem ik in ieder geval de ruimte om vragen te stellen en echt te luisteren naar wat de ander te vertellen heeft. Ik ben veel meer als ooit echt geïnteresseerd naar wat mensen te vertellen hebben. Afhankelijk van de tijd, plaats en de ‘kennelijke staat’ waarin ik verkeer en het gesprek plaats vind kan ik nog wel eens plezier vinden om iemands oren te wassen met eigen woorden. Maar geef ze daarna wel de kans om zich over mijn rug te revancheren.
Ssssssst, luister!