Hoe vaak heb je niet de gelegenheid gewoon een praatje te maken met iemand? En hoe vaak gebeurt het dat we dat niet doen? Als ik naar mezelf kijk betrap ik me er soms op dat ik zo bezig ben met mijn eigen dingen dat ik het praatje zelfs probeer te vermijden. Das best wel apart voor iemand die de bijnaam Mr BlaBla heeft gekregen. Wat een gemiste kans en waarom eigenlijk? Hoe leuk is het om te horen wat de ander te vertellen heeft over wat hij of zij heeft meegemaakt. Net als zoveel anderen loop ik ze voorbij met een korte groet: mogguh, middag….en loop verder. Nooit over nagedacht wat voor bijzondere verhalen er wel niet achter deze persoon kunnen schuilen. Maar ik zal het nooit weten omdat ik de gelegenheid vermijd.

Stel je voor je zit in de bus of trein, of gewoon ergens een bakje koffie te drinken en mensen te kijken. En tijdens het rondkijken blijft je blik opeens op één plek gericht, je knippert een keer met je ogen om zeker te weten dat je het goed gezien hebt. En je ogen bedriegen je niet. Wat een genot voor het oog, wauw….. Maar snel kijk je weer weg want stel je voor dat jouw visuele inspectie opvalt. Dus kijk je snel ergens anders heen om langzaam je blik weer richting die mooie verschijning te laten glijden, in de hoop dat je niet gezien wordt natuurlijk. En meestal blijft het bij stiekem staren. Maar wat nou als die ander nu precies hetzelfde aan het doen was?

Of stel je voor je zit ergens en je blik valt op iemand met een heel uitgesproken gezicht, zo eentje waar je het leven bijna vanaf kan lezen en ook meteen kan zien of het een pittig of makkelijk leventje is geweest tot dan toe. Wat voor verhalen zullen die te vertellen hebben. Het zou toch waanzinnig zijn om op zo iemand af te stappen en te zeggen. Hey hoe gaat het. Ik zat zo wat rond te staren en je viel me op en ik dacht. Laat ik eens een praatje maken. Maar dat doen we niet, stel je toch voor dat een vreemde tegen je praat. Moet ik dan terug praten? Straks wil die nog iets van me.

Op een bankje zit een vrouwtje voor zich uit te staren, ik loop voorbij zonder haar een verdere blik waardig te gunnen. Tien stappen verder dringt tot me door waar ik net aan voorbij gelopen ben. Huh, die vrouw zit vaak daar op dat bankje. Waarom zou ze dat doen? Ik draai om en vraag de vrouw. Mag ik u iets onbeleefds vragen, of eigenlijk gewoon uit nieuwsgierigheid? Ga je gang zegt de vrouw. Ik zie u hier regelmatig zitten, u staart dan een beetje voor u uit en het lijkt wel of u af en toe een glimlach op uw mond krijgt terwijl u hier dan zit. Ik ben enorm benieuwd waar u dan naar kijkt of waar u aan zit te denken en waarom u juist hier zit. Ze nodigt me uit naast haar op het bankje te gaan zitten en verteld een ontroerend verhaal over de liefde van haar leven en de vele momenten die zij samen op dit bankje hebben doorgebracht. Maar ook verteld ze dat haar liefde er niet meer is en dat ze zich vaak eenzaam voelt. En elke keer als ik me eenzaam voel dan wandel ik naar dit bankje en denk aan die mooie fijne tijd die wij samen hebben gehad. Haar verhaal ontroert me. En ik zucht een keer samen met de vrouw mee. Ze zegt: Weet je dat ik dit nog nooit tegen iemand heb verteld. Dankjewel voor het luisteren. Ik bedank de vrouw voor haar mooie verhaal en vraag haar of ze het leuk zou vinden om af en toe een verhaal over vroeger te vertellen, hier op het bankje.

Het verhaaltje hierboven is volledig verzonnen maar terwijl ik het schrijf denk ik….Ik weet zeker dat er genoeg bankjes zijn om te gaan zitten voor mooie of aangrijpende verhalen. Misschien moeten we eens wat vaker tijd nemen om op een bankje te gaan zitten?