Met het idee in ons hoofd dat we nog mijlen ver van de bewoonde wereld zaten werd in de bossen opeens een afslag genomen die ons na 500 meter in een dorpje met benzinepomp bracht. Opgelucht vertrokken we na de tankbeurt richting de Lodge waarvan we vertrokken waren. Na het inleveren van de sneeuwscooters werden we naar ons hotel, dat naast de lokale skipiste lag, gebracht. Het avontuur werd snel vergeten toen mijn gedachten afdwaalde naar de stewardessen uit het vliegtuig……

Eenmaal ingecheckt in het hotel splitste de groep zich. Een paar man ging het dorp in om daar te gaan eten. Met een man of 4 bleven we in het hotel om na een hapje van het buffet gebruik te gaan maken van de sauna en de op houtvuur gestookte hottub die buiten stond. Terwijl we daar als levende soepballen gaar zaten te koken werden de plannen voor de rest van de avond besproken. Een uurtje of twee later stonden we opgefrist in de discotheek van het hotel. We hadden net een plekje met goed overzicht gevonden toen vier dames ons uitnodigden op de dansvloer. Ik herkende de knappe gezichten van de stewardessen uit het vliegtuig. Vooral die ene. Op de dansvloer stond ik daar mij houterige pasjes uit te voeren terwijl mijn aantrekkelijke danspartner in allerlei onmogelijke bochten om mij heen bewoog. Ik kreeg het warmer als eerder die avond in de hottub. Gelukkig werd ik gered door het voorstel om naar de Apres skihut te gaan. De frisse buitenlucht bracht mijn testosteron gehalte weer (tijdelijk) naar acceptabel niveau.

In de afgeladen volle kroeg raakte ik in een steeds dieper en intenser gesprek met mijn stewardes. Ze had een paar jaar in Hamburg gewoond en sprak daarom vloeiend Duits. Niet echt een sexy taal maar toch gierde de hormonen alle kanten op, en niet alleen bij mij. “Kom we gaan naar ons chalet” fluisterde ze in mijn oor. Voor ik er erg in had stonden we buiten op de taxi te wachten. Een paar meter verder stond een drietal senioren ook te wachten. De verontwaardigde blikken op hun gezichten waren goud waard toen ik midden in de sneeuw gevloerd werd door mijn warmbloedige gezelschap en ze boven op me ging zitten. Een voorbode voor wat er later in de chalet allemaal zou gebeuren. Op de benedenverdieping van het chalet lagen we op het aanwezige bankstel nog wat na te puffen van de verhitte handelingen die daarvoor hadden plaats gevonden. We schrokken op van de deur die open zwaaide. Daar kwam mijn toenmalige sales manager (keurig getrouwd) binnenvallen met één van de andere dames. Ik zag duidelijk de eerste ietwat geschrokken blik in zijn ogen toen hij mij daar zag, die overigens snel verdween toen zijn gezelschap hem mee de slaapkamer in trok. Voor dat moment had ik vaak moeilijke discussies met hem over marge en bonus. Die heb ik daarna nooit meer gehad, vraag me af hoe dat kwam….

De dag erna werd het tijd om te gaan skiën of snowboarden. Ik had wel eens op ski’s gestaan maar niks meer dan dat en liet me door mijn collega’s overtuigen een snowboard onder te binden omdat dat veel makkelijker was om te leren. De afdaling van het hotel naar de skilift was maximaal 200 meter. Een goed half uur later was ik daar eindelijk aangekomen. De damp sloeg uit mijn pak, ik was er al klaar mee voor ik was begonnen. Gelukkig was er een klein barretje bij de skilift en daar heb ik me prima vermaakt, kijkend naar de voorbijgangers en hun ski of snowboard talent. De lokale sport was overigens telemark skiën. Dat had ik nog nooit gezien tot ik een prupke van zo’n 1,62 meter hoog voorbij zag komen die ik herkende als mijn prettige gezelschap van de avond en nacht daarvoor. Terwijl de rest van het gezelschap die avond aan het feesten was hebben we ons prima vermaakt in de sauna en in de hottub.

De dag erna was het weer een echte mannendag. Met 80cc Quadjes racen over een sneeuwparcours, waarbij het tafereel meer leek op de botsauto’s tijdens de kermis. En de paalsprong, een echt No guts, No glory moment. Je werd in een touwharnas gehesen en moest bovenop een 6 meter hoge paal klimmen. Zonder houvast bovenop de paal gaan staan en dan proberen de trapeze die een paar meter verder hing te bereiken met een krachtige sprong. Het was mijn beurt, de gids adviseerde me nog een keer het touwharnas goed in mijn liezen te duwen om er zeker van te zijn dat mijn ‘klokkenspel’ er niet tussen zat. We hadden één Belg in ons gezelschap die dat even vergeten was en mis sprong. Dat betekend dat je met je volle gewicht na de sprong in het touwharnas komt te hangen. Als daar nog iets tussen zit dan kan ik je verzekeren dat je de rest van de dag wat moeilijk loopt. Toen de onfortuinlijke Belg de weer op de grond aanbelande lag hij kermend van de pijn zijn broek vol met sneeuw te stoppen. Hilarisch. Ik klom naar de bovenkant van de paal, dat viel nog wel mee. Boven op de paal komen zonder houvast was echter een ander verhaal. De paal wiebelde heen en weer terwijl ik zonder mijn evenwicht te verliezen probeerde te gaan staan. Het wiebelen werd er niet minder om maar uiteindelijk lukte het me mijzelf op te richten. Ik stond, 6 meter hoog. Een paar meter verder hing de trapeze, de weg naar eeuwige roem. Ik keek nog een keer naar de rekstok die ik moest zien te bereiken met een machtige sprong, maar op een of andere manier leek het wel of hij opeens een paar meter verder hing. Ik spande mijn spieren en zette af. Een kort moment zweefde ik door de lucht en ik kreeg de stok van de trapeze in zicht, ik strekte mijn armen en…… miste volledig. Daar hing ik dan te bungelen als Pinokkio aan een touwtje.

De dag erna was het weer tijd om huiswaarts te keren. Met een dikke kater inchecken op het vliegveld en huiswaarts met in mijn bagage een gaaf avontuur en een waanzinnig verhaal dat het vooral goed doet bij de borrels. Bedankt Toshiba!