Opvallend hoeveel mensen je leert kennen in je leven. Op je werk, uit de buurt waar je woont, via vrienden… Ik denk dat ik in mijn leventje tot nu met een paar duizend mensen een gesprek heb gehad. En dan komt meteen de vraag bij me op: Wat telt als een gesprek? Een gesprek over het weer bij de bakker? Dat is eigenlijk meer een praatje, een soort oppervlakkige manier om de tijd te vullen, die je door de situatie waar je in verkeerd samen door aan het brengen bent.

Oppervlakkig, ik denk dat oppervlakkig een heel mooi woord is om de meeste gesprekken die ik tot nu toe heb gehad te omschrijven. Hoe anders wordt de score als ik het aantal echte gesprekken ga tellen waarbij je met elkaar praat over de dingen die je aan het hart gaan zoals liefde, geluk, verlies, pijn en angst. En als ik dan het aantal mensen met wie ik deze gesprekken heb gehad tel? Dat zijn er geen honderd, niet eens de helft daarvan als het gaat om gesprekken waarbij je niet alleen hebt geluisterd maar zelf ook hebt gedeeld. En jij, hoeveel zijn er dat bij jou?

Nu ik er zo over schrijf bedenk ik mezelf dat ik best goed ben in de koetjes en kalfjes gesprekken. Ik heb er ook weinig moeite mee om in een bekend of onbekend gezelschap het woord te voeren en uitvoerig te praten over algemeenheden. Lekker oppervlakkig. Niet dat elk gesprek diepgang zou moeten hebben, nee zeker niet. Het is heerlijk om af en toe lekker onzinnige praat te hebben. Een soort van pauze voor je gevoel en hersenen. Zonder te ervaren wat je voelt of na te denken ouwehoeren. En vraag het de mensen die mij vaker zien, Baartje heeft daar talent voor! Als ik als voorbeeld nog tijd zou stoppen in de voor mij verschrikkelijke kringgesprek verjaardagsfeesten (want dat hoort toch zo?) dan geen gebrek aan entertainment in de vorm van praatjes. En geloof me, heel veel mensen vinden dat heerlijk. Lekker oppervlakkige onzin en geen diepere zaken waardoor de toehoorders zich oncomfortabel kunnen gaan voelen. En wat is de gedachte vaak: Wat een aardige vent toch die Michiel. Ken je mij???

Maar even terug naar de echte gesprekken. Hoeveel mensen heb ik de kans gegeven mij echt te leren kennen? Hoeveel mensen heb ik met mijn spraakwatervallen het achterste van mijn tong laten zien? Mijn verdriet, angst en geluksmomenten gedeeld? Hoe vaak heb ik met mijn eigen familie en vrienden uren gevuld met praten over niks. En vooral waarom niet? Een paar kilootjes en bijbehorende jaren geleden was het antwoord omdat ik bang was dat ik niet voldeed aan de verwachtingen en mensen mij wel eens minder aardig of succesvol zouden vinden. Zou best wel eens kunnen dat ik niet de enige ben die daar last van heeft (gehad). En natuurlijk ben ik niet de enige aandeelhouder in een gesprek. Hoe ongemakkelijk mensen zich kunnen gedragen als je door vraagt naar hun gevoelens en wat dat gevoel dan met ze doet, dus dat doe je dan maar niet. Best wel jammer eigenlijk. Dus…..

Ken je mij? Ik hoop het. En anders luister ik graag naar jouw verhaal en vertel ik je het mijne!