Ik kom uit een gezin van 3 kinderen. Een oudere broer en een jonger zusje. Rond mijn 13e kwam daar nog een halfzusje bij. Wat een bij elkaar geraapt zooitje karakters zijn wij, haha. Zo grappig om te zien dat we zo enorm verschillend zijn maar toch sommige specifieke karaktertrekjes van onze ouders hebben.

Mijn broer is door de liefde eind jaren 90 vertrokken naar Australië. Mijn moeder woonde daar toen al. Na een aantal jaren kwam hij voor het eerst weer naar Nederland. Wat was ik blij, hij is niet alleen mijn broer maar ook een van mijn beste maatjes. Dat was overigens niet altijd zo, alles behalve zeg maar. We vochten elkaar de tent niet uit, maar hadden totaal verschillende interesses en vooral een mening daarover. En daar zijn de Baartjes best goed in, een mening hebben. Maar goed, mijn broertje was in Nederland en samen gingen we een rondje Eindhoven maken. Wat verandert er veel in een paar jaar. Oude gebouwen hadden plaats gemaakt voor nieuwe, spuuglelijke vervangers. De Effenaar waar we vroeger samen sfeerbeheer deden is daar een goed voorbeeld van.

Na een rondritje tijd om even een terrasje te pakken op de markt in Eindhoven. Het zonnetje scheen, gewoon een lekkere dag en ik zat te genieten van mijn broertjes aanwezigheid en verhalen. Toen ik hem vroeg wat nu het grote verschil is tussen mensen in Australië en Nederland was zijn antwoord heel duidelijk: Wat kunnen mensen in Nederland toch klagen. Overal hoor je dat, zelfs in het zonnetje op het terras. Wat een waarheid, want wat zijn we toch goed in klagen en mopperen. Over de meest onzinnige dingen.

Maar wat daar nou de oorzaak van is? Zijn het karaktertrekken van onze voorouders die zijn blijven hangen? Iemand vertelde mij ooit dat klagen goed is voor de handel. Als je klaagt kan je een betere prijs vragen of bedingen…. Als oude handelsnatie zou dat misschien kunnen kloppen, maar anno 2014 is er niet veel handelsgeest meer over in Nederland. In ieder geval totaal niet vergelijkbaar met 300 jaar geleden. De Gouden Eeuw zoals we uit de geschiedenis boeken geleerd hebben. Prachtige verhalen over hoe Nederlanders de wereld rond voeren voor handel. Mooi om te horen die succesverhalen die je dan toch weer een beetje trots maken als Nederlander. Het zwarte randje van deze rondreizen werd vaak minder goed belicht tijdens de geschiedenisles. Dat lokale bevolking meegenomen werd om onder dwang te werken of om ergens verkocht te worden is dan weer iets om minder trots op te zijn zeg maar.

Misschien ligt de reden van ons geklaag wel bij het feit dat we over alles en iedereen de baas willen zijn. Omdat we onszelf beter vinden dan de ander. Maar aan de andere kant willen toch maar weinig mensen verantwoordelijkheid nemen. En vooral niet voor zichzelf. Zeker als het economisch wat minder gaat dan ligt het aan iedereen behalve aan onszelf. De overheid, Europa, de minderheden die in Nederland wonen noem ze maar op. Iedereen heeft het gedaan behalve ik! En de manier waarop dat tegenwoordig geuit wordt is helemaal zorgelijk te noemen. Soms ben ik opeens niet meer zo trots dat ik uit Nederland kom.

En dat terwijl we in Nederland allemaal een dak boven ons hoofd hebben, iedereen te eten heeft, we ons druk maken over opvang van asielzoekers die alles achter hebben ‘moeten’ laten omdat ze in hun land van herkomst geen veiligheid, huis, eten, drinken, vrijheid, zorg, educatie en zo zijn er nog tientallen andere dingen te noemen die we zelf zo vanzelfsprekend vinden. Misschien is het een goed idee als we onszelf eens wat meer richten op de dingen we wel hebben. Want als ik zo eens rond kijk in de wereld is dat allemaal niet zo vanzelfsprekend. En natuurlijk mogen we kritisch zijn, maar kijk vooral eerst naar jezelf. Wat is mijn eigen verantwoordelijkheid?