Hok is een ander woord voor kooi. En volgens mij hoort niemand in een kooi, vooral niet ter vermaak van anderen. (denk net aan een stel mooie danseressen en dansers in een kooi op een feestje, dus dat klopt niet helemaal) Maar ik blijf me verbazen over de mens. Want oh wat zijn we blij als we ergens bij horen. En wat een opluchting als een of andere arts de conclusie trekt dat de symptomen die we hebben passen bij een naam, een ziekte. Ja afwijkend gedrag van de norm is tegenwoordig ook een ziekte?
Ik heb geen flauw idee of ik zelf tot één van die categorieën behoor, ben in ieder geval enigszins afwijkend van de norm en daar verrekte trots op. Wil ook helemaal niet genezen worden of één of ander behandelplan volgen zodat ik weer netjes in de rij kan lopen. Waarom willen zo veel mensen dat zo graag, wat voor meerwaarde heeft het? Is het een gevoel van veiligheid, krijg je dan meer erkenning voor wie of wat je bent? Wat maakt die acceptatie van andere toch zo belangrijk voor ons? Echt bizar als je daar over na denkt, toch? Zo, dat zijn een hoop vragen achter elkaar….
En als mensen anders zijn dan vind ook ik daar iets van hoor, ben alles behalve heilig. Maar er iets van vinden en oordelen zijn twee totaal verschillende dingen. Ik hoor zo vaak verhalen van mensen die bijvoorbeeld ADHD of ADD, of weet ik veel wat voor termen er allemaal gebruikt worden tegenwoordig, hebben. En natuurlijk wil ik helemaal niet onderschatten wat het met mensen doet als je overgevoelig, hyper, prikkelbaar, actief of juist moe bent. Maar dat waren ze al voor er een stempel op geplakt werd. En wat zou dan helpen om een beetje in de pas te kunnen lopen. Een of ander wazig medicijn dat je afvlakt waardoor in ieder geval je omgeving je beter accepteert. Want volgens mij wordt je daar in de meeste gevallen zelf niet echt vrolijker van. Ik geloof veel meer in het volgende medicijn. Accepteer mensen nou gewoon zoals ze zijn. Volgens mijn bescheiden mening maken we het iedereen dan een stuk gemakkelijker. Want het is gewoon oké dat je stuitert, moe bent, of whatever dus je hoeft je geen zorgen te maken wat de ander daar van vindt. Zeker weten dat dat verschil maakt.
Of als ik mensen spreek die het even of al heel lang moeilijk met zichzelf hebben. Om allerlei redenen, verlies, besef dat het anders is gegaan als dat ze gewild hadden, of nog helemaal niet duidelijk maar het voelt nu eenmaal zo. Wat is dan de gebruikelijke weg. Stop er wat valiumachtige rotzooi of anti depressiva in dan gaat het wel weer. Echt, daar kan ik me pas over opwinden. Op twee manieren overigens. Aan de ene kant de arts die denkt hoppekaa, afstompen die hap, vooral geen emoties voelen daar knap je van op…. Of aan de andere kant, de mensen die oplossing constant buiten zichzelf zoeken…Sorry, maar voor deze groep heb ik slecht nieuws, geen enkele pil of poeder gaat je helpen. Je zal toch echt met jezelf aan de slag moeten. Tenminste, als je echt wil dat er iets veranderd.
En natuurlijk is het makkelijk praten aan de zijkant. Ik ben geen arts, geen psycholoog, geen patiënt. Maar ik ben wel mens dus ik kan en mag er over meepraten hoe het is om mens te zijn. Maar hou alsjeblieft op met te voldoen aan de verwachtingen van een ander. Ben trots en gelukkig op wie en wat je bent. Jij bent namelijk geweldig, fantastisch, lief, mooi, bijzonder en uniek en dat hoort echt niet in een hokje!