Daar stond ik dan. Slechts gekleed in mijn onderbroek samen met een 20-tal leeftijd genoten te wachten in een koud zaaltje. Ik kijk een beetje onwennig om me heen, ik ken niemand daar. Mijn lotgenoten voelen zich niet veel anders. Getuige hun snelle blikken naar links naar rechts en dan weer starend naar de eigen voeten. “Baart”, hoor ik opeens en kijk op van mijn tenenstaarderij. Een man in witte jas gebaart mij binnen te komen. De militaire keuring is begonnen.

Een paar weken later ligt er een brief van het Ministerie van Defensie op de deurmat. U wordt opgeroepen om uw militaire dienstplicht te gaan vervullen bij de Koninklijke Luchtmacht en dient zich op onder vermelde datum te melden bij Luchtmacht Instructie en Militaire Opleidingen School (LIMOS) te Nijmegen. Yes, de Luchtmacht, dat was een opluchting. Ik was zo slim geweest om mijn relatie met de dochter van een hooggeplaatste Landmacht officier op een alles behalve charmante manier te beëindigen. Volgens mij waren zijn woorden iets van deze strekking: “Als jij straks in het leger komt, dan ben je de mijne.” Daar kwam ik goed weg, ik zag mezelf al 14 maanden schoenen van officieren poetsen of iets dergelijks.

Op de bewuste datum kom ik in alle vroegte in Nijmegen aan. Veel van de opleiding weet ik niet meer. Wel maakte ik me zorgen dat sommige dienstgenoten straks een wapen met scherpe munitie in handen zouden krijgen. Wat een malloten, net iets te veel Rambo films gekeken. Ik vond het wel wat hebben, een beetje over de hei kruipen. Schieten op de schietbaan, wat me overigens best goed afging. De donderdag avonden Nijmegen in om biertjes te drinken en dezelfde nacht de gangen van de kazerne blank zetten met de brandslangen waardoor we de volgende dag dezelfde gangen mochten gaan poetsen. De opleiding duurde een maand of twee. In de laatste week kregen we te horen op welke basis we terecht zouden komen. Voor sommige zat er zelfs een bevordering in naar soldaat der 1e klasse. Een streepje op je schouder vind ik minder boeiend. De 120 gulden extra soldij die daar bij hoorde spraken mij meer aan. Zowaar werd ik bevorderd en kwam terecht op Vliegbasis Volkel. Dat was fijn want dat betekende dat ik naar huis mocht als we geen dienst hadden omdat het niet meer dan een half uur reizen was.

Aangekomen op de basis worden we ingedeeld in een peloton en voorgesteld aan het kader. Een serieuze sergeant majoor en een bloedfanatieke sergeant waren duidelijk de baasjes. De rest was tijdelijk in dienst of wilde met zo min mogelijk inspanning de tijd door komen. En daar waren ze erg bedreven in kan ik je vertellen. Al snel kwam ik erachter dat ik twee grote voordelen had ten opzichte van de meeste van mijn peloton genoten. Ik had zo´n idioot streepje op mijn schouder én veel belangrijker nog. Ik kon rikken, hartenjagen en toepen. Dit hield in dat ik in de roosters meestal ingedeeld werd als plaatsvervangend commandant. Niet dat dit veel voorstelde in de uitvoering. Het maakte het in ieder geval mogelijk dat ik zelf geen wacht hoefde te lopen en daarom rustig kon blijven kaarten met de beroeps sergeanten. Mijn dienstplichtdagen bestonden vooral uit kaarten, af en toe een rondje lopen. Op ´slapende´ basis de Peel midden in de nacht met oude vrachtwagens over de landingsbaan crossen en bier drinken. Tijdens de standby diensten in onze eigen kroeg op de basis en donderdags naar Barouge in Uden. Op die avonden werd de club vooral bevolkt door dienstplichtigen en vrouwen van rond de dertig. Ik herinner me dat ik op een vrijdagochtend, toen iedereen al buiten stond voor het Apél aangereden kwam met mijn gezelschap van de afgelopen nacht en een aantal van mijn makkers spontaan begonnen te klappen. De fanatieke sergeant kon daar niet zo om lachen en beloonde mijn actie met 2 dagen licht. Dit hield in dat ik twee dagen op mijn kamer moest blijven, een soort huisarrest. Echt heel vervelend, twee dagen playboys lezen, gamen en slapen.

Na 6 maanden op de basis was het tijd voor de volgende bevorderingsronde. Ik had goede hoop op de volgende loonsverhoging. Niet door mijn actieve inzet voor defensie, maar meer door mijn kaartskills en prima band met de meeste beroepsmannen. Een zestal mannen werd naar voor geroepen en werden gefeliciteerd door de fanatieke sergeant. Toen iedereen weer keurig in het gelid stond kon de stakker van een sergeant het niet nalaten een poging te doen mij voor paal te zetten. “Zo Baart, nu ben je je macht kwijt.” Helaas had hij geen rekening gehouden met bijdehandse Baartje: “Dat is nou het verschil tussen jou en mij, voor mijn macht heb ik géén strepen nodig” Wat moet hij zich lullig gevoeld hebben. Ik was even bang dat de rest van mijn diensttijd alles behalve makkelijk zou worden maar er kwam geen wraak. Sterker nog, het kwam meer dan eens voor dat iemand hoger in rang gepasseerd werd en ik plaatsvervangend commandant werd.

Maar wat kan een jaar lang duren, verveling heerste alom en ik was blij dat de laatste twee weken van de dienstplicht aanbraken. Toch nog een bevordering naar Korporaal gekregen maar financieel gezien schoot ik daar voor twee weken weinig mee op. Terugblikkend toch wel een leuke tijd gehad, heb nog lang niet alle streken en avonturen verteld. En ondanks mijn rebelse aard toch wel iets geleerd over kameraadschap en respect. Misschien niet zo’n gek idee om weer in te voeren die dienstplicht. Maximaal een jaartje en vooral gericht op samenwerken en respect. Ik ben voor.