Het is midden jaren 90. In alle vroegte kom ik vrijdagochtend bij het magazijn aan. Als bijbaantje en uit de hand gelopen hobby kluste ik wat bij voor het cateringbedrijf van een vriend. Samen met mijn maatje laden we het kleine vrachtwagentje voor het eerste evenement van dat weekend. Een festival in Schijndel gebruikt onze balies als uitgiftepunt voor de catering. Wat had ik een hekel aan die onhandelbare gammele dingen. En gegarandeerd dat je met je vingers klem kwam te zitten tussen het tafelblad en de inklapbare poten. Ook deze keer weer geen uitzondering, net als het tekort aan schroeven om de balies vast te zetten. In het begin van de middag staan de balies er keurig bij en rijden we terug naar het magazijn in Eindhoven. Deze keer om een zestal duwkarren en twee aanhangers op te halen voor de ijsverkoop tijdens het fruitcorso in Tiel. Even alles nakijken: stroomkabels, prijslijsten, slotjes en niet onbelangrijk een fietspomp voor de banden van de duwkarren die regelmatig plat staan. Check!

Aangekomen in Tiel eerst een bakje koffie in de grote cateringtent. De voorbereidingen voor de dag erna zijn er in volle gang. Samen met de goedlachse enigszins corpulente vriend en eigenaar van het cateringbedrijf nemen we de route van het Corso en de plaatsing van de ijskarren door. Zoals gebruikelijk vergezeld van een door hem gemaakt briefje met alle materialen en info die nodig is. (Als ik al deze briefjes bewaard zou hebben dan zou ik er een magazijn mee kunnen vullen.) We rijden de route af en plaatsen de karren op de aangegeven plaatsen. Natuurlijk is er geen stroom op de plaatsen waar dat wel zou moeten zijn, best lastig met een kar vol ijs. Het is alweer avond als alles eindelijk klaar staat en werkt. Aangekomen bij de cateringtent even snel een hapje eten. Vaste prik tijdens de evenementen weekenden, hamburgers, frikandellen en friet.

Al etend krijgen we van onze vrolijke druktemaker het volgende briefje in onze handen gedrukt. De route naar de plaats in Limburg waar een tweetal frietwagens opgehaald moeten worden voor een festival in Amsterdam. Ik schrijf bewust plaats want zelden stond er een adres op deze briefjes. Wel altijd een mooie routebeschrijving. Bij de T-splitsing met drie grote bomen staat een wit huis, daar moet je rechtsaf. Na een paar honderd meter staat links een standbeeld en daar moet je even goed kijken naar een eenrichtingsverkeer weg. Daar moet je in. In het midden van die straat staat rechts een groot ijzeren hek. Bij het huis met de rode gordijnen moet je even aanbellen voor de sleutel van het hek. Op dat terrein staan de frietwagens.

Het was al laat in de avond toen we aankwamen bij de bewuste poort. Eerder die avond nog hadden we via een bevriende autohandelaar twee busjes opgehaald die het gewicht van de frietwagens konden trekken. De een nog roestiger dan de ander. We pikken de frietwagens aan om richting Amsterdam rijden en de wagens daar te gaan installeren. Dat moest die nacht nog gebeuren want de volgende ochtend werden we weer in Tiel verwacht met nog eens twee aanhangers voor de ijsverkoop. De telefoon gaat. Baartje, ik ben nog in Tiel pak even pen en papier want de volgende dingen heb ik hier nog nodig. Gevolgd door een waslijst aan materialen waarvan je wist dat de helft niet gebruikt zou worden.

Het is midden in de nacht als we met de frietwagens arriveren in Amsterdam. Niemand, inclusief de aanwezige security is op de hoogte van onze komst. Door het nachtelijke uur is het ook niet echt handig om de organisatie te gaan bellen vertellen we de slaperige klerenkast. Uiteindelijk wil hij toch wel inzien dat we toch echt alleen maar komen om de frietwagen te gaan plaatsen en installeren. Op het eerder genoemde briefje staat een tekening van het terrein en zijn de plaatsen waar de wagens moeten staan met een kruis gemarkeerd. Zowaar liggen hier wel stroomkabels die nodig zijn voor de koeling en verlichting van de wagens. Op zo’n 10 meter afstand van 5 gestapelde sloopauto’s zijn we bezig met de laatste wagen. Het is inmiddels licht geworden en de eerste mensen van de organisatie arriveren ook op het terrein. Dat is een goed teken want dat betekend een welverdiend kopje koffie. De koffie is erg welkom, de woorden van de organisator iets minder. De stroomkabels mogen niet open en bloot liggen, die moeten jullie nog even ingraven…..

Gelukkig is het rustig op de A2 richting Eindhoven. We gassen flink door want we moeten eerst nog naar Eindhoven om de materialen voor Tiel op te halen. Toch maar even stoppen bij ´De Lucht´ voor een broodje en koffie en daarna weer snel verder. Bij het magazijn aangekomen laden we de gevraagde spullen voor Tiel en koppelen de ijsaanhangers aan en vertrekken. Net voor we de snelweg op willen rijden gaat de telefoon. “Zijn jullie nog in Eindhoven? Ik heb nog wat spullen nodig.” Zucht. Een half uur later draaien we voor de 2e keer de snelweg op. Aangekomen in Tiel zetten we de aanhangers op de juiste plaats lossen de gevraagde belangrijke materialen in een hoek van de cateringtent. Voor de eerste keer voel ik mijn vermoeidheid. We hebben nog twee uur voor het personeel komt die de ijskarren gaat bemannen. Even een rustig hoekje zoeken om een uurtje de ogen te sluiten. “Baartje, kom even helpen”, hoor ik en open mijn ogen en kijk op mijn horloge. Toch nog een half uurtje slaap kunnen pakken.

De rest van de dag bestaat uit het op en neer rijden met de meisjes die de ijskarren bemanden, het opnieuw aansluiten van stroom omdat stoppen eruit springen en bevoorraden van de verkooppunten. In de middag is het even rustig en kunnen we nog even een hazenslaapje doen. Twee uurtjes later is het tijd om de ijskarren en ijskippen (tja, zo noemden we de dames, forgive me) op te halen. Een paar uur later zijn alle karren weer op het verzamelterrein en wandel ik de cateringtent in voor een bakje koffie. In een hoek zie ik de ongeopende dozen met materialen staan die zo hard nodig waren dat we er die ochtend voor moesten omdraaien. Na een kort overleg vergezeld van een bakje friet en een hamburger op naar Amsterdam. Daar aangekomen was het festival in volle gang. Ik ga nog steeds graag als bezoeker naar festivals maar als je aan het werk bent zien veel door drank of andere genotsmiddelen beïnvloede feestgangers er best wazig uit. De daden die bij die staat horen trouwens ook. Eén van de malloten vond het wel grappig om de stapel met sloopauto’s in de fik te zetten. Niet echt prettig op zo’n kleine afstand van één van de frietwagens. Iedereen eruit poten opdraaien en weg die kar en snel. Best jammer dat de stroomkabels ingegraven waren en we daarom geen beweging in de kar kregen. Het vuur werd steeds groter, geen brandblusser te bekennen. Uiteindelijk met een broodmes de stroomkabel maar doorgesneden. (ja de stroom was er al af) en zo de kar kunnen verplaatsen. Het festival zou nog een half uur duren maar de organisatie gaf aan alle verkooppunten te sluiten. Bijzonder detail was dat de bonnenverkoop die door de organisatie gedaan werd gewoon door ging.

Het is inmiddels zaterdagnacht. Alle spullen zijn opgeruimd en het is tijd om met de frietwagens richting Limburg te vertrekken. Ik voel me nog best goed, hoera voor cafeïne in de vorm van vele blikjes Red Bull. Maar op de A2 krijg ik het toch wel zwaar. De muziek van Andrea Bocelli op de radio helpt ook niet echt. Bij elke benzinestation wordt gestopt, koffie, Snickertje, blikje Red Bull en verder. Het lukt om ‘veilig’ in Limburg aan te komen. Vraag me niet hoe, ik heb dingen op de weg gezien die er niet bleken te zijn en ongetwijfeld dingen niet gezien die ik wel had moeten zien. Het motorgeluid van het roestige Mercedesbusje klinkt onheilspellend op weg terug naar Eindhoven. Ik wil naar bed, laat me nu niet in de steek denk ik bij mezelf. Voor ik het in de gaten heb draai ik de parkeerplaats van het magazijn op. Ik denk terug aan het laatste uur van de rit maar kan me daar niets meer van voor de geest halen. We stappen in onze eigen auto’s en rijden naar huis, eindelijk naar bed. “Wat een weekend, volgende week weer”, denk ik als ik mijn hoofd op het kussen van mijn bed laat belanden om in een diepe welverdiende slaap te vallen.