Voor veel dingen die we willen doen in ons leven moeten we eerst bewijzen dat we beschikken over de juiste vaardigheden. We halen diploma’s op school, ons rijbewijs en vaak zelfs een bewijs van goed gedrag als we aan een baantje beginnen. Maar voor één van de belangrijkste taken die er is bestaat geen cursus of test, het krijgen en opvoeden van kinderen. Niet dat ik er voor ben om dit in te voeren want wie bepaalt wat goed of slecht is. Ik schrijf dit om mensen die dit lezen misschien wat bewuster te maken van hun eigen verantwoordelijkheid. Want kinderen vragen je niet: Waar is jouw opvoed diploma? Wel vragen ze ons om er voor te zorgen dat ze gelukkig zijn met wie ze zelf zijn en met wat ze doen.
Gisteren schreef ik al een stukje over keuzes maken en verantwoordelijkheid. Maar soms heb je als kind niet altijd te kiezen. Ik werd wakker geschud door een aantal items die ik voorbij zag komen op TV waarbij kinderen van ouders in scheiding een stem kregen en iets mochten zeggen over de situaties die ze mee hebben gemaakt of nog mee maken. Ik mag mezelf op dit gebied ook ervaringsdeskundige noemen en heb helaas de pijnlijke onmacht mogen ervaren van manipulatie, leugens en bedrog. Dat dit je ziel raakt moge duidelijk zijn maar het ergste is nog wel dat kinderen hier altijd de dupe van worden. En dat is waarom ik dit nu schrijf. Het gaat als er problemen zijn niet om wat IK wil of om wat IK vind. Het gaat om het belang en vooral het gevoel van je kind of kinderen. Het is zo makkelijk maar zo’n enorme valkuil om je in dit soort situaties te laten leiden door je eigen emoties. Maar wat heeft je kind daar aan? Onrust, ruzie, getouwtrek, onderzoeken door instanties of erger nog geweld…. En waarom, om je eigen belang voorop te stellen of je eigen idee hoe iets moet verlopen boven het belang van je kind te stellen? Of erger nog, financieel gewin? Dat kan toch nooit de bedoeling zijn. Denk er maar eens aan waar je je kind mee opzadelt door je eigen mening op te dringen aan je kind door hem of haar te voeden met negativiteit over de ander. Wat moet een kind daarmee. Een mooie uitspraak van een meisje die hierover gevraagd werd was: “Als de ene ouder slecht praat over de ander dan beledigt ze toch ook een stukje van mij, ik ben toch een deel van beide”
En ja, soms vraagt dat om grote offers die regelrecht tegen je gevoel in gaan. Ook daar mag ik over meepraten. En denk nou niet dat het alleen bij scheidingen belangrijk is te beseffen wat jouw rol is als ouder. Zeker bij tieners die steeds zelfstandiger worden en eigen keuzes gaan maken, goed en slecht. Wat bereiken we ermee door hen koste wat het kost onze wil op te leggen als dat volledig tegen het gevoel van onze kinderen in gaat. Wat hebben we dan gewonnen? Volgens mij duwen we onze kinderen dan steeds verder van ons af en sluiten ze zich helemaal voor je af. Alles behalve een wenselijke situatie dacht ik zo. Volgens mij mogen we best wat vaker een beetje water bij de wijn doen en onze tieners het vertrouwen geven de juiste beslissingen te maken. We hebben ze toch immers zelf opgevoed? Ik wil hiermee helemaal niet zeggen dat je tiener maar alles mag doen waar hij of zij zin in hebben en dat ze een status aparte moeten krijgen binnen het gezin. Alles behalve dat. Maar geef hen het respect en vertrouwen. Precies zoals we dat zelf ook van hen verwachten, zonder dat we daarvoor een diploma hebben gehaald.