Ik kijk nog even het laatste deel van ‘The Happening’ af op National Geographic Channel en dan lekker naar mijn bedje toe, even lepeltje lepeltje liggen met mijn schatje voor ik in dromenland beland. Een leuk programma trouwens. In een dorpje worden een aantal dagen vreemde gebeurtenissen waargenomen. Meestal passend bij zo´n lokale mythe variërend van buitenaardse wezens tot geestverschijningen en alles wat daar tussen zit. Dit wordt dan ook nog eens benadrukt door het verspreiden van allerlei geruchten door de twee programma makers. Grappig om te zien wat mensen opeens gaan geloven, een soort van groepshysterie waardoor het schijnbaar onmogelijke opeens waarheid lijkt te worden. De spanning wordt opgebouwd tot de slotact waar er altijd iets gebeurd met een inwoner, passend bij het eerder opgebouwd verhaal. De dorpelingen verschrikt en verbaasd achterlatend. Briljant.

Dan wordt het tijd nog even met de hond te gaan wandelen. Ik doe een warme jas aan want het is behoorlijk koud buiten, en mistig. Er is geen maan en daarom ook nog eens stik donker. Ik wandel de poort uit richting het kanaal achter ons huis. De enige verlichting is die van de straatlantaarns want alle huizen zijn al donker, iedereen slaapt en het is muisstil op straat. Dan sla ik het pad in dat naast het kanaal loopt. Door het ontbreken van straatverlichting is het hier helemaal donker. Gelukkig ken ik de weg zo goed dat ik hem bijna blind zou kunnen lopen. De hond snuffelt wat rond terwijl mijn ogen langzaam beginnen te wennen aan de duisternis. Dan hoor ik links van me opeens een geluid. Ik ga stil staan en staar het donker in. Aandachtig spits ik mijn oren of ik het nog een keer hoor. Het blijft stil, doodstil maar dan opeens hoor ik het geluid weer, maar nu veel dichterbij. En dan niks meer. Mijn onderbuik begint op een nare manier samen te trekken. Mijn hersenen draaien op volle toeren, de opgebouwde adrenaline doet haar werk. Maar ik hoor en zie niks. Ik pak mezelf bij elkaar en lach het angstige gevoel in mezelf weg. Schijterd, denk ik bij mezelf en wandel nog een stukje verder de duisternis in.

Het blijft stil en ik voel de rust in mijn lijf weer terug komen. De hond is inmiddels vlak naast me komen lopen. Met zijn staart omhoog en oren gespitst loopt hij bijna tegen mijn been aan, kijkend in de richting waar ik eerder het vreemde geluid dacht te horen. Niet echt bevorderend voor mijn teruggewonnen rust. Met samengeknepen ogen kijk ik om me heen. Maar het is zo donker en mistig dat ik nauwelijks 20 meter verder kan kijken. Dan besluit ik toch maar om te keren richting huis. Na een aantal passen draait mijn maag bijna twee keer om. Daar is het geluid weer, veel dichterbij dan ik zou willen. Ik onderdruk het gevoel om weg te rennen en concentreer me op mijn rechterzijde, daar waar het geluid is. Met samengeknepen ogen probeer ik te zien wat ik hoor. Daar is het weer, en ik schat in dat het op nog geen vijf meter afstand is. Geschrokken kijk ik, mijn hart gaat als een bezetene tekeer. De hond is van schrik weggerend richting huis. En daar verschijnt opeens een gedaante vanuit de mist. Bonk, bonk gaat mijn hart. Met grote ogen staar ik richting het vierpotige verschijning die mijn kant op komt gelopen. En dan komt het opeens tot stilstand. Maar zo dichtbij dat ik de gehoornde kop goed kan zien. Daar stond ik dan, starend in de donkere ogen van mijn belager.

De blik van de grazende koe uit het weiland naast het kanaal lijkt vragend. Alsof het beest wil zeggen: “Wat doe jij hier nog zo laat.” Vol schaamte verstop ik mezelf diep in de kraag van mijn jas en stap met grote passen richting huis. Stom beest denk ik bij mezelf. Ja,ja stomme Baartje, misschien volgende keer een ander programma kijken voor het slapen gaan.