De wekker gaat, maandagmorgen en tijd om op te staan. De plicht roept. Het vooruitzicht van ruim twee uur in de auto zitten om op je werk te komen is alles behalve motiverend. Dezelfde flauwe radiograppen op de achtergrond, stilstaan op de gebruikelijke plekken, je hoofd al bij de dag die komen gaat. Dan arriveer ik eindelijk op kantoor om plichtsgetrouw mijn werk te doen. De werkdagen zijn altijd vol en voor ik er erg in heb tijd om dezelfde geestdodende route huiswaarts te volgen. Onderweg voel ik het laatste beetje energie uit mijn lijf vloeien. Thuis komen, hapje eten. Even op de bank serietje kijken op tv en naar bed, want morgen om 06:00 uur gaat de wekker weer. Het weekend, leeg en doelloos want je geest en je lijf heeft tijd nodig om weer op te laden voor de komende week.

En zo kom je er achter dat je niet meer aan het leven bent, maar aan het overleven. Dingen die er echt toe doen zijn op de achtergrond geraakt. Je functioneren gaat volledig op de automatische piloot. Je hoofd bepaald en je hart heeft geen stem meer in de beslissingen die je neemt. Nou die grijze massa die we hersenen noemen is uniek en waanzinnig in zijn kunnen maar de slechtste raadgever ooit als het gaat om wat er echt toe doet in het leven. Bij mij wel in ieder geval. Om maar vol te kunnen blijven houden was er soort van zelf reddend mechanisme bezig mijn leven te bepalen. Denken ging alleen maar in de ik vorm. Ik doe dit, ik doe dat en wat krijg ik er voor terug… Mijn ego had zo sterk de overhand dat ik zelfs dacht aan het verbreken van de mooiste relatie die ik ooit heb ervaren. Als ik er niks voor terug krijg wat heeft het dan nog voor zin?

Dit was drie maanden geleden. Ik ben heel erg blij dat ik uiteindelijk toch naar mijn gevoel heb durven luisteren. Helaas veel te lang gewacht met het delen van dit onterechte gevoel met mijn heerlijke vrouw, waardoor ze uit het niets een hele bak ellende over zich uitgestort kreeg. Hoe vervelend ook die avond gaf me wel inzicht. Resultaat:een andere baan, heel veel minder reistijd, meer energie en mijn liefde voor de vrouw van mijn leven is groter dan ooit. Ik merk dat ik gewoon moet wennen aan de nieuwe situatie en soms nog op de automatische piloot terug val. En ja, zelfs weer inspiratie om blogjes te gaan schrijven.

Vandaag een gedichtje geschreven voor mijn lief die nu ver weg zit in Peru. Bedacht dat ik snel met mijn stiefdochter ga praten om uit te leggen dat mijn starre houding naar haar en haar vriendje vooral kwam door het verdriet dat ik bij haar moeder voelde. Mijn 82 jaar oude vadertje in Frankrijk gebeld voor een echt gesprek. Vanavond een bakje thee met schoonmoeders…. Gevoelsdingen die niets te maken hebben met de automatische piloot. Lekker hoor!

Herkenbaar? Dan hier een tip…. Auto pilot off, hart aan en zelf sturen maar.