Ik heb net een heerlijke hete douche gepakt en moe maar voldaan plof ik op de bank neer. Zo dat was een pittig dagje fysieke arbeid. Mijn zwager, tweelingbroer van mijn dame, heeft een bouwbedrijf en had een paar dagen daarvoor gevraagd of ik hem kon helpen met een spoedklusje. Geen probleem, leuk zelfs.

Op de bewuste dag gaat om 06:00 uur de wekker. Boterhammetjes smeren, flesje drinken wat fruit in een tasje. Kopje koffie om wakker te worden en dan naar ‘de werf’. De mannen van het bouwbedrijf staan al klaar voor vertrek. Leuk om de bekende en sommige onbekende gezichten te zien. Met plaatsvervangende trots bedenk ik dat mijn zwagertje het ondanks de moeilijke tijden in de bouw het goed doet met zijn bedrijf. Hij heeft het bedrijf een aantal jaren geleden overgenomen van zijn vader. Een bijzondere man die op zijn eigen karakteristieke manier, enorm bepalend was voor alles wat er gebeurde of moest gebeuren. Helaas is hij er niet meer, tenminste niet lijfelijk. Maar zijn gedachte leeft in heel veel dingen nog voort. Dat merk je aan alles. Ergens, waar hij ook mag zijn, zit hij ongetwijfeld te mopperen over de manier waarop de zaken aangepakt worden maar glimlacht hij van binnen omdat het toch best goed gaat. “Goedemorgen, ben je er klaar voor?”

Tijdens het korte ritje naar het bouwterrein wordt het nieuws van die dag besproken en ook binnen vijf minuten opgelost. Aangekomen op de bouwplaats wordt eerst een inspectierondje gelopen. De klusteams worden gevormd en iedereen gaat geroutineerd aan de slag. Ik merk aan mezelf dat ik nog even moet omschakelen van mijn gebruikelijke werkzaamheden naar het sjouwen, timmeren en zagen. Maar dat duurt gelukkig niet lang. Binnen een half uur zijn we goed op gang. Het is de bedoeling dat we een bekisting timmeren zodat de dag erop een betonvloer gestort kan worden op de plek die er nu nog uitziet als een zandvlakte met bobbels en kuilen. De dag ervoor heeft een gespecialiseerd bedrijf met allerlei meetapparatuur aangegeven waar het door ons gefabriceerde timmerwerk moet komen staan. De zogenaamde maatvoerder wandelt dezelfde dag ook rond. Heel veel meer als wandelen zie ik hem overigens niet doen. Ik verbaas me dan ook over de grote verschillen van inspanning op de bouw. De betonvlechters en timmermannen zijn continue bezig, de grondwerkers en andere aanwezigen hebben vooral veel tijd om rond te lopen om vooral ongevraagd kritiek te spuien over de werkzaamheden van collega bouwvakkers. Ik heb me al eens eerder verbaasd over het nemen en geven van verantwoordelijkheid op de bouw. Iedereen geeft elkaar de schuld van verkeerd uitgevoerde werkzaamheden. Vooral naar elkaar wijzen is de gebruikelijke handelswijze.

En ook deze keer blijkt er een behoorlijk ingrijpende fout gemaakt te zijn die nogal wat consequenties heeft. We hebben net zo’n twintig meter bekisting getimmerd en op zijn plaats gezet als mijn timmermaat opmerkt dat er iets niet klopt. De tekening komt tevoorschijn en het groepje mensen dat de tekening bekijkt groeit steeds verder. De door ons getimmerde en in een door de grondwerkers gegraven geul geplaatste bekisting van zo’n twintig meter staat verkeerd. Van een afstandje bekijk ik het tafereel. Ik zie wat mensen zenuwachtig naar hun telefoon grijpen en bellen. Mijn timmermaat komt vertellen wat hij ontdekt heeft en hoe het opgelost gaat worden. Voor ons betekend het extra gas geven, zonder al te veel gemor begrijpt iedereen de noodzaak. Het geval kan niet verplaatst worden en moet opnieuw, maar dan 50 centimeter verder opnieuw gemaakt en geplaatst worden. Tandje erbij dan maar want de klus moet klaar eind van de dag. Mooi om te zien hoe de reacties zijn van de grondwerkers en betonvlechters. De een vloekt en moppert terwijl de ander denkt in oplossingen om ervoor te zorgen dat de klus geklaard wordt. Zo ook mijn tijdelijke collega. Niet alleen was hij het die de fout opmerkte, na wat op en neer gebel met mijn zwagertje die nog op kantoor zat te werken kwam er extra hulp en materiaal.

Tijd voor een snelle boterham. Ik hoor het verhaal nog een keer aan en verbaas me over het feit dat er een bedrijf heeft met maar één taak zo’n domme fout kan maken. De eerder genoemde maatvoerder die meer tijd had om te wandelen dan te werken zat er gruwelijk naast. Mijn timmermaatje had er ook voor kunnen kiezen precies de uitgezette maatvoering te volgen. Maar dat deed hij niet. En dat is wel een compliment waard en misschien wel tekenend voor het gedachtegoed van het bouwbedrijf. Goed werk leveren en denken in oplossingen. Verantwoordelijkheid nemen in plaats van afschuiven en een tandje erbij als dat nodig is. Als ik dan denk in de kantooromgeving waar ik normaal in werk dan valt er door deze mensen nog wel iets te leren van deze bouwvakkers. Sterker nog, als veel mensen in hun dagelijkse leventje dit nou ook eens gingen doen: verantwoordelijkheid nemen voor eigen daden, oplossingsgericht denken en handelen, dus niet kijken of wijzen naar een ander. Elkaar helpen als dat nodig is. Goh, klinkt zo slecht nog niet!

Met wat extra inspanning hebben we de klus geklaard. De inspannende dag wordt tijdens een biertje nog een keer besproken en terwijl dat gebeurt hoor ik ergens ver weg een stem: Alles komt goed!